Vogels tellen op de Boschplaat

Eén week per jaar is Lenie vogelwachter op de Boschplaat, een taak die ze met passie vervult. Ze ging met haar moeder mee die de opleiding tot vogelwachter volgde. Haar liefde voor vogels ontstond al tijdens haar werk in de wereld van vogelreizen. Tijdens deze week op de Boschplaat verblijft ze in één van de vogelwachtersketen, waar ze op afstand observeert. Soms met een telescoop. Ze houdt nauwkeurig bij welke vogels, planten, vlinders en andere dieren ze ziet, van de blauwe kiekendief tot de bijenorchis. Alles wordt genoteerd in een logboek met tijd, plaats en aantal. Monitoren doet ze grotendeels vanuit de keet: rust voor de vogels staat voorop. Het is een bijzondere en gewilde taak, alleen weggelegd voor wie écht weet wat er leeft — en wat moet blijven leven.

Eenvoudig leven in de keet

Tijdens haar week als vogelwachter leeft Lenie samen met haar moeder op een eenvoudige, praktische manier in de keet. Eten nemen ze van tevoren mee — voorgebakken vlees of kip, soep en wat houdbare spullen. In de keet is een koelkast, een stapelbed en een bureautje om aan te werken. Het toilet is een zelfgemaakt systeem in de duinen: een wc-bril op paaltjes, geplaatst boven een kuil, met een stokje als markering voor de volgende. Wassen doen ze in de zee.  Het is back to basic — maar juist dat maakt het zo bijzonder.

De Boschplaat verandert zichtbaar

Lenie merkt tijdens haar jaren als vogelwachter hoe de Boschplaat verandert. In 2021 kon ze vanaf de tweede keet nog gemakkelijk naar de Wadkant lopen, maar al een jaar later was het gebied zo verruigd dat het bijna niet meer begaanbaar was. De begroeiing groeit snel en hoog als er niets gebeurt, wat ten koste kan gaan van weidevogels zoals de wulp. Laag gras is juist beter omdat ze daar beter kunnen foerageren, daar kunnen ze makkelijker voedsel vinden.   

Een magische ochtend op de Koffiebonenplaat

Eén van Lenie’s meest bijzondere herinneringen als vogelwachter is uit haar eerste jaar als vogelwachter, toen ze in september in de keet bij het Amelandergat zat, op het meest oostelijke puntje van Terschelling. Bij zonsopkomst werd ze wakker en zag ze vanuit de keet een indrukwekkend schouwspel bij de Koffiebonenplaat: een hele grote groep  bontbekplevieren, strandlopers, zilverplevieren en goudplevieren hadden zich verzameld op een stukje strand op deze slurfvormige plaat. De vogeltrek was begonnen, het water stond hoog en overal klonk het geroep van vogels, met zeehondengeluiden op de achtergrond. Zo’n enorme groep strandbroeders, juist nu ze het moeilijker hebben, maakte diepe indruk op Lenie.  

Met Lenie op pad  

Met haar initiatief Natuurbeleving Terschelling verhuurt Lenie verrekijkers en laat ze bezoekers zien wat er leeft op het eiland. Ze wil de afstand tussen mens en natuur verkleinen door mensen mee te nemen en te vertellen over vogels en planten. Je kan haar volgen op Instagram via @natuurbelevingterschelling  

‍