We hebben thuis drie paarden – mijn vrouw en dochter rijden ook. Mijn vrouw is actief in de wedstrijdsport, ik rijd vooral recreatief. Vijf dagen per week zit ik in het zadel, op mijn eigen paard. Een Groninger, zelf gefokt. Dan trek ik de duinen in en ga naar het strand, laat de drukte achter me en maak mijn hoofd leeg. Dat is voor mij de kracht van het eiland.

Met je paard over de bodem van de zee  

Ik kom regelmatig op de Grië, dat is nog niet echt de Boschplaat, maar je proeft er wel al de sfeer. Echt met je paard de Boschplaat op en dan dwars oversteken doen we maar een paar keer per jaar, want daar moeten weer en getij echt goed voor zijn. En midden in het broedseizoen wil je hier ook niet komen. Twee keer per jaar maken we een rondje over de Boschplaat: via het bos, duin en strand tot paal 22, en dan bij de keet oversteken naar de Tweede Duintjes. Met laag water gaan we dan via de waddenkant terug. Dan loop je met je paard echt over de zeebodem – heel bijzonder, maar je moet precies weten waar je kunt rijden. Je moet met je paard op het zand blijven en je moet precies weten waar je de slenken kan passeren en waar de kleiputten zitten. En mist of slecht zicht is echt een no-go. Het is niet zonder risico, het vraagt voorbereiding en je moet goed weten wat je doet.

‍

Vroeger begeleidde ik ook dagtochten voor huifkarbedrijf Terpstra, nu zijn er maar weinig die echt een hele tocht met hun paard over de Boschplaat maken. Eén keer per jaar doen we met  De Terschellinger Ruiters een rondje Boschplaat. Ik ben dan de gids en dat doe ik graag want zo kan ik jongere ruiters laten zien hoe speciaal dit gebied is.

Altijd wat te zien onderweg

Wat ik zo mooi vind aan de Boschplaat is dat de natuur je altijd weet te verrassen. Laatst reed ik aan de Noordzeekant en ik dacht in eerste instantie een zeehond zag in het water. Toen ik het goed zag, bleek het een bruinvis te zijn. Niet één, maar een hele groep. Een bijzonder gezicht. En soms rijd je gewoon langs de ganzennesten. Vanaf je paard kijk je er zo in. Dat soort momenten blijft me bij.

De Boschplaat blijft in beweging

‍Door de jaren heen zie ik de Boschplaat wel veranderen. Op sommige plekken komt er verruiging; waar vroeger een grote meeuwenkolonie zat, staat nu twee meter hoog riet. En sommige paden stuiven langzaamaan dicht. Dat roept vragen op: moet je daar groots op ingrijpen, of juist niet? Ik ben tevreden zoals de Boschplaat nu is. Grote maatregelen brengen grote gevolgen met zich mee en daar maak ik me zorgen over. De natuur verandert nu eenmaal, naar mijn mening moet je dat accepteren en niet teveel in knutselen. Ik ga ervan uit dat ik mijn rondje over de Boschplaat nog lang kan blijven maken.